Karanlığa kalma

şiiri boşlayarak’ yazıya yönelmenin? Bu da ayrı bir yazının konusu kuşkusuz! Şiir, mutlak yoğun çalışma isteyen, üstüne düşünülmek, kibirden uzak tutularak kollanmak, daha da önemlisi sol yanda ‘sıcacık’ tutulmak isteyen bir sanat olmuştur her zaman; buna karşın asıl uğraşısı şiir olan birisi bulduğu imgeleri, metaforları, imajları bir başka tarlaya ekince, komşu tarla sulanmış yemyeşil, ‘kendisine ait’ şiir tarlası kurak bomboş kalabiliyor. Tıpkı bu son bir yılda benim tarlamın nadasa yatması gibi… Bir yıla yakın zamandır hiç şiir yazmadığımı ama bu arada yüze yakın yazı yazdığımı hayretle gördüm bugün, yazı tarlası tıka/basa ekin doluyken; şiirlerimin olduğu dosyaya girdiğimde 1 (bir) şiir olduğunu hayret, haset ve üzüntüyle görmek… Pek sarsıcı gerçekten! Bundan sonra n’apmalı bunu da bilemedim açıkçası. Çünkü yazı yazmak da sonuç olarak kendini gerçekleştirmenin, içindekileri haykırmanın, söylemenin, direnmenin yöntemlerinden biri kuşkusuz… Çözüm olarak şunu buldum; en azından, arada bir de olsa bundan böyle bu köşede şiir yayınlamak, bunun için de en az yazı düşünmek kadar, şiire de zaman ayırmak ve yeni şiirleri de sizlerle paylaşmak... Bundan ötürü, ‘şiirler dosyamdaki’ o bir tek yeni şiiri bu hafta sizlerle paylaşmak istedim; ‘Karanlığa Kalma’ Güneş batıyor, bırakma ellerimi Değilse ardım sıra kocaman karanlık Yatma vakti midir uyku derinleşiyor Usulca bir söz bekliyor yine de ruhum Orada olsan beni beklesen unutmasan Dere akıyor ve ay ışığı sarartıyor suyu Hızlandır adımlarını, karanlığa kalma Gölgeler büyüdükçe insan küçülüyor İstişare ettim içten içe, bütün bir gece Tozunu sildim kuytuluğumdaki anıların Acıdım, kanadım, akıp durdum sana hep…