Bilindiği gibi, AKP’nin ve MHP’nin resmi ve gayri resmi sözcüleri ile yandaş medya kısa sayılmayacak bir süreden beri NATO ve ABD karşıtı, hatta anti-emperyalist bir hava içinde. Öyle ki, söz konusu zevat, önüne gelen muhalifi, Amerikan yanlısı olmakla, Washinton’dan emir almakla, hatta Batı’nın çıkarlarını temsil etmekle suçluyorlar. Artık bütün kötülüklerin nedeni belirsiz ve soyut bir kavramla “dış güçler” olarak tarif ediliyor.

Böylece İslamcı iktidar, giderek siyasal ve felsefi bir iflasa dönüşen beceriksizliğini ve başarısızlıklarının faturasını, bu “dış güçler denilen” neredeyse soyut ve mistik bir düşmanın üzerine yıkarak, toplumsal tepkiyi savuşturmaya çalışıyor. Bu konuda bir ölçüde başarılı olduğu da söylenebilir. Çünkü basit bir sokak röportajında bile bu deyim karşımıza çıkabiliyor.

Ortada açıkça müstehcen bir durum ve siyasal ikiyüzlülük bulunuyor. Emperyalizm ile kirli bir işbirliği tarihi önümüzde apaçık dururken bizden “yerli ve milli” olduklarına inanmamızı istiyorlar. Bir ABD projesi olarak kurulup iktidara taşınan AKP, her zaman olduğu gibi, kendi niteliğini ve kusurunu karşısındakilere, rakiplerine yüklemeye çalışıyor.

Şimdi gelin İslamcıların ve muhafazakâr milliyetçilerin siciline kısaca bakalım. Sicil taramasına İsrail cumhurbaşkanının Ankara’yı ziyaretinin beklendiği, AKP iktidarının içeride ve dışarıda büyük bir sıkışma yaşadığı ve bu nedenle yeniden küresel Yahudi sermayesine yaklaşmaya çalıştığı şu günlerde, İslamcıların Filistin halkıyla dayanışma efsanesinden başlayabiliriz.

FİLİSTİN DAVASI VE KİRLİ SİCİL

Bilindiği gibi, İslamcı hareketin, İran karşı devriminin de etkisiyle 1980 sonrasında geliştirdiği bir Kudüs ve Filistin söylemi var. Dinsel motiflerle bezenmiş adeta kutsal bir söylem bu. Oysa, gerçek ve tarih tamamen farklıdır. Sadece Türkiye’de değil, bütün dünyada İslamcılar, Filistin halkıyla değil, Filistinli dincilerle dayanışma halindedir. İslamcılar, laik ve sola açık diye gördükleri Filistin Kurtuluş Örgütü’nün (FKÖ) 1960’lı ve 70’li yıllarda sürdürdüğü büyük mücadeleyi değil desteklemek, tam tersine ona hep karşı oldular. Tıpkı ABD ve İsrail gibi, Filistin kurtuluş mücadelesini “terörizm”, Filistinli savaşçıları da “terörist” diye nitelendirdiler.

İslamcılar, iç ve dış politikadaki bütün hamasetine karşın, Filistin’le gerçek anlamda bir dayanışma içinde olmadılar. Başından itibaren Filistin halkının emperyalizme ve siyonizme karşı yürüttüğü mücadeleyi destekleyen, işgal altındaki topraklara giderek onlarla birlikte savaşanlar ise sosyalistler ve devrimciler oldu. Dünyanın bütün ezilen halklarına verilen destek gibi, mazlum Müslüman halklar ile dayanışmanın onuru da sola aittir.

Deniz Gezmiş’in Filistin gerilla kamplarında İsrail’e karşı savaşırken taşıdığı, FKÖ bileşenlerinden Filistin Halk Kurtuluş Cephesi kimliği, hala bir bayrak gibi dalgalanmaya devam ediyor. O topraklarda arkadaşlarımızın mezarları var. Filistin mücadelesine destek vermek için 1969 bölgeye giden ve İsrail askerleriyle çatışmada yaşamlarını yitiren 8 Dev-Genç (Devrimci Gençlik Federasyonu) üyesi o topraklarda yatıyor. Aynı dönemde İslamcılar, İstanbul Boğaz çıkışında demirleyen ABD 6. Filosu’nu kıble sayıp namaz kılıyor, emperyalizmini protesto eden devrimcilere polis desteğinde saldırıyorlardı. Tarih arkamızdan geliyor, sicilimiz de.

Filistin’de ölen devrimciler arasında Türk Solu Dergisi’nin Yazı İşleri Müdürü Bora Gözen ile Dev-Genç’in kurucu bileşeni olan ve Deniz Gezmiş’in genel başkanlığını yaptığı Devrimci Öğrenci Birliği (DÖB) üyeleri de vardı. Çatışmada ölen diğer devrimcilerin adları da şöyleydi; Ahmet Özdemir, Yücel Özbek, Ali Kiraz, Cafer Topçu, Kerim Öztürk, Gürol İlban, Şükrü Ötkü. Onlar hala birer onur sancağı olarak Filistin’de, “Halkların Kardeşliği Mezarlığı”nda yatıyor. Enternasyonal dayanışma için daha sonra da Filistin’e giden ve siyonizme karşı savaşta yaşamını yitiren çok sayıda başka devrimci arkadaşımız da oldu.
Türkiye’yi yöneten sağcı iktidarlar, başta FKÖ olmak üzere, Filistinli örgütleri yakın denebilecek zamana kadar “terörist-anarşist” sayıyordu. Ancak, Bülent Ecevit’in başbakanlığındaki CHP hükümeti, 1978 yılında FKÖ’yü resmen tanıyınca tutum zamanla değişti. Aynı yıl Ankara’da bir Filistin irtibat bürosu kuruldu. O büro bugün büyükelçilik statüsündedir.

SOĞUK SAVAŞ İMALATI

Tarihsel, kültürel ve teolojik kökleri daha derinlere inse de Türkiye’de aktüel İslamcılık ve milliyetçi sağ (muhafazakâr milliyetçilik), esas itibarıyla birer Soğuk Savaş ürünü olarak gelişmiştir. Kurucu, demokratik milliyetçilik ve geleneksel İslam ile ilgisi yoktur. Siyasal İslamcılık ve muhafazakar milliyetçilik, 1950’li yıllardan itibaren anti-komünist bir anlayışla ve emperyalizmin işbirlikçisi olarak şekillenmiştir. Oportünist (ilkesiz) bir karakter kazanmıştır. İslamcılığın mayasında bulunan ilkesizlik/oportinizm, yani “takiyye” ve “ehven-i şerriye” anlayışı bu süreci kolaylaştırmıştır. Bu anlamda aktüel İslamcılık ve ülkücü milliyetçiliğin kaynakları esasen birbirine çok yakındır.

İslamcılık ve muhafazakâr milliyetçiliğin kaynaklarındaki Soğuk Savaş etkisini ve ortaklığı çarpıcı bir örnekle açmakta yarar var. İslami çevrelerde pek muteber bir isim olan, bu yanıyla bir ara liberal çevrelerde de bile kabul gören, Türkiye’nin en kıdemli dincilerinden Mehmet Şevket Eygi’nin yazdıkları, emperyalistlerle işbirliğinin ve derin devlet operasyonlarının kirli bir parçası olduklarının itirafıdır. (Mehmet Şevket Eygi, 12 Temmuz 2019’da 87 yaşında öldüğünde, tabutunu taşıyanlar arasında Tayyip Erdoğan da vardı.)

Yazının tamamını okumak için tıklayın…